Τα στερεότυπα

Ώρα τρεις, τη νύχτα, ανεβαίνω τα σκαλιά,

μα δε νυστάζω

Μ΄ανοιχτό το φως, ξανά, τη δική σου τη μεριά,

ούτε που κοιτάζω....

Τί είναι αυτό που λείπει απ'τη μέσα μου ζωή,

τα δάχτυλά σου,

Μια γουλιά νερό θα πιώ,

πώς αλλιώς να καταπιώ πως τα πάντα αλλάζουν...

Πάρε εσύ τα χάδια, τα γυμνά σκοτάδια τα πρωτότυπα,

Κι άσε εδώ για μένα κάτις στοιχειωμένα

Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, σ'αγαπώ καρδιά μου...

Στερεότυπα μου, έτσι το όνομα μου δε ξανάκουσα,

και για αυτό θυμώνω, που θα λέω στον πόνο:

Σ'αγαπώ, σάγαπώ, σ'αγαπώ,

λες κ είμαστε αγκαλιά....

Άμα θες να δεις τη δικιά μου τη σκιά,

αντί για μένα,

όπου πάω, τ'ακούς; να 'ρθεις

να κοιτάς από μακριά το δικό σου "ένα"...

Δε μπορώ να ζώ εδώ μέσα άλλος κανείς,

θα βγω λιγάκι,

δυο μικρά πουλιά, πετούν,

στα μηνύματα αδειανό τ'ασπρο φακελάκι....