Writings on the wall.....

"Δεν νιώθεις τον καταναγκασμό, γιατί σε έχουν κάνει
να λατρέψεις της υποταγή σου......."


Περιμένω σχόλια αν μη τί άλλο.....

Nύχτωσε αγάπη μου....

Είναι χθες...
Και αυτό το "χθες" τόσο ημιτελές ακούγεται....
Από πότε η εναλλαγή της μέρας και της νύχτας να καθορίζει
τόσο χαρακτηριστικά το χρόνο?
Σαν να βάζει τη σφραγίδα της επάνω του...
Μήπως πρόκειται απλά για ένα κρυφτούλι του ήλιου? Του ήλιου...
Του Ηλιάτορα... όπως Αυτοκράτορα....
Και εμείς απλά νομίζουμε πως μόνο κάτω από τις ακτίνες του μπορούμε να δούμε...
Το σκοτάδι όμως,
Εχει τόσα πολλά κρυφά φωτάκια, που αν καταφέρεις να τα διακρίνεις,
τότε ξέρεις πως δεν θα σε τυφλώσει ποτέ κανένας "Ήλιος".....


Ηλιάτορας, όπως αυτοκράτορας, όπως παντοκράτορας... Και μερικές φορές δικτάτορας....

Kashimiriska

Τα στερεότυπα

Ώρα τρεις, τη νύχτα, ανεβαίνω τα σκαλιά,

μα δε νυστάζω

Μ΄ανοιχτό το φως, ξανά, τη δική σου τη μεριά,

ούτε που κοιτάζω....

Τί είναι αυτό που λείπει απ'τη μέσα μου ζωή,

τα δάχτυλά σου,

Μια γουλιά νερό θα πιώ,

πώς αλλιώς να καταπιώ πως τα πάντα αλλάζουν...

Πάρε εσύ τα χάδια, τα γυμνά σκοτάδια τα πρωτότυπα,

Κι άσε εδώ για μένα κάτις στοιχειωμένα

Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, σ'αγαπώ καρδιά μου...

Στερεότυπα μου, έτσι το όνομα μου δε ξανάκουσα,

και για αυτό θυμώνω, που θα λέω στον πόνο:

Σ'αγαπώ, σάγαπώ, σ'αγαπώ,

λες κ είμαστε αγκαλιά....

Άμα θες να δεις τη δικιά μου τη σκιά,

αντί για μένα,

όπου πάω, τ'ακούς; να 'ρθεις

να κοιτάς από μακριά το δικό σου "ένα"...

Δε μπορώ να ζώ εδώ μέσα άλλος κανείς,

θα βγω λιγάκι,

δυο μικρά πουλιά, πετούν,

στα μηνύματα αδειανό τ'ασπρο φακελάκι....

Αν και Δευτέρα....Κυριακάτικες σκέψεις....

Λες και ήρθαμε λέει, για το κλάμα....
Μια στην αρχή, κ μία στο τέλος....
Και καθ'όλη τη διάρκεια... ιδίως τα βράδια.
Ότι φοβόμουνα μικρή, το ίδιο τώρα τρέμω.
Εγώ μεγάλωσα!
Έγινα ολόκληρη γυναίκα.....
Ο τρόμος μεγάλωσε...
Έγινε ολόκληρος Τρόμος...

Και πόσα τελικά τα μάτια μπορούν να μαρτυρήσουν?.....
Ακόμη κ όσα προσπαθείς με νύχια κ με δόντια να κρύψεις.... Με όλο σου το "είναι"....
Αλλά τελικά αυτά δεν ακούν τίποτα.... Ή μάλλον δεν υπακούν σε τίποτα!
Είναι σαν τα συναισθήματα! Ακέραια κ αυτόνομα! Χωρίς πρέπει και τα τοιαύτα!
Και σε τί χρησιμεύει αυτή η ψευτοπερηφάνεια που νιώθεις όταν απαρνηθείς τα θέλω σου??
Και όταν απαρνιέσαι όοολες τις αλήθειες των ματιών σου?
Όποιος έχει την παραμικρή απάντηση να δώσει....ευπρόσδεκτος είναι.....

Χμμμμ....

Αν είναι δυνατόν δηλαδή...
Επιτέλους έφτιαξα το πολυπόθητο blog και ακόμη δεν έχω βρει χώρο να το ρημαδοφτιάξω.....

Για αρχή.....

Μία νέα αρχή, είναι πάντα μία καλή αρχή......

-Αληθινή Ζωή