Αν και Δευτέρα....Κυριακάτικες σκέψεις....

Λες και ήρθαμε λέει, για το κλάμα....
Μια στην αρχή, κ μία στο τέλος....
Και καθ'όλη τη διάρκεια... ιδίως τα βράδια.
Ότι φοβόμουνα μικρή, το ίδιο τώρα τρέμω.
Εγώ μεγάλωσα!
Έγινα ολόκληρη γυναίκα.....
Ο τρόμος μεγάλωσε...
Έγινε ολόκληρος Τρόμος...

Και πόσα τελικά τα μάτια μπορούν να μαρτυρήσουν?.....
Ακόμη κ όσα προσπαθείς με νύχια κ με δόντια να κρύψεις.... Με όλο σου το "είναι"....
Αλλά τελικά αυτά δεν ακούν τίποτα.... Ή μάλλον δεν υπακούν σε τίποτα!
Είναι σαν τα συναισθήματα! Ακέραια κ αυτόνομα! Χωρίς πρέπει και τα τοιαύτα!
Και σε τί χρησιμεύει αυτή η ψευτοπερηφάνεια που νιώθεις όταν απαρνηθείς τα θέλω σου??
Και όταν απαρνιέσαι όοολες τις αλήθειες των ματιών σου?
Όποιος έχει την παραμικρή απάντηση να δώσει....ευπρόσδεκτος είναι.....

Χμμμμ....

Αν είναι δυνατόν δηλαδή...
Επιτέλους έφτιαξα το πολυπόθητο blog και ακόμη δεν έχω βρει χώρο να το ρημαδοφτιάξω.....