Λες και ήρθαμε λέει, για το κλάμα....
Μια στην αρχή, κ μία στο τέλος....
Και καθ'όλη τη διάρκεια... ιδίως τα βράδια.
Ότι φοβόμουνα μικρή, το ίδιο τώρα τρέμω.
Εγώ μεγάλωσα!
Έγινα ολόκληρη γυναίκα.....
Ο τρόμος μεγάλωσε...
Έγινε ολόκληρος Τρόμος...
Και πόσα τελικά τα μάτια μπορούν να μαρτυρήσουν?.....
Ακόμη κ όσα προσπαθείς με νύχια κ με δόντια να κρύψεις.... Με όλο σου το "είναι"....
Αλλά τελικά αυτά δεν ακούν τίποτα.... Ή μάλλον δεν υπακούν σε τίποτα!
Είναι σαν τα συναισθήματα! Ακέραια κ αυτόνομα! Χωρίς πρέπει και τα τοιαύτα!
Και σε τί χρησιμεύει αυτή η ψευτοπερηφάνεια που νιώθεις όταν απαρνηθείς τα θέλω σου??
Και όταν απαρνιέσαι όοολες τις αλήθειες των ματιών σου?
Όποιος έχει την παραμικρή απάντηση να δώσει....ευπρόσδεκτος είναι.....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Δεν υπάρχει ερώτηση που να μην παίρνει απάντηση. Το θέμα είναι να κάνεις την σωστήξ ερώτηση, ακόμα κι ένα γιατί μπορεί να αλλάξει όλο το νόημα. Θέσε τις σωστές ερωτήσεις λοιπόν, και οι απαντήσεις θα εμφανιστούν μπροστά σου ως εκ θαύματος. Καλημέρα...
(να μην το παίξω μέγας συμβουλάτορας, ούτε εγώ μπορώ προς το παρόν να κάνω τις σωστές ερωτήσεις, στο ψάξιμο είμαι)
Δημοσίευση σχολίου